SETER IRLANDZKI - Wzorzec rasy

Wzorzec rasy FCI Nr 120 SETER IRLANDZKI

KRAJ POCHODZENIA: Irlandia
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO STANDARDU: 13.03.2001 r.
TŁUMACZENIE: Czesław Kurowski, Renata Czechowska
PRZEZNACZENIE: pies myśliwski i rodzinny
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 7 - Wyżły
Sekcja 2.2 - Brytyjskie i Irlandzkie Pointery i Setery, Seter.
Wymagane próby pracy

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY: Seter irlandzki powstał i rozwinął się w Irlandii jako pies myśliwski. Wywodzi się od setera irlandzkiego czerwono-białego oraz psa nieznanej rasy, o jednolicie czerwonym umaszczeniu. Seter irlandzki był wyraźnie wyodrębnionym typem już w wieku XVIII. W roku 1882 powstał Klub Setera Irlandzkiego, zajmujący się promocją rasy. Klub w roku 1886 wydał Standard Rasy, a następnie organizował field trialsy i wystawy celem jego ustalenia. W 1998 roku Klub opublikował „Styl Pracy Rasy”. Standard wraz ze „Stylem Pracy Rasy” stanowią opis wyglądu zewnętrznego oraz zdolności użytkowych rasy. Z biegiem lat seter irlandzki stał się wytrzymałym, zdrowym i inteligentnym psem o znakomitych walorach użytkowych i wielkiej żywotności.

WYGLĄD OGÓLNY: Rasowy, o szlachetnej, sportowej sylwetce i przyjaznym wyrazie. Proporcjonalnie i harmonijnie zbudowany.

ZACHOWANIE I TEMPERAMENT: Żywy, inteligentny, energiczny, przywiązany i lojalny.

GŁOWA: Długa, sucha i nie za szeroka między uszami. Kufa i czaszka jednakowej długości, o równoległych krawędziach. Mózgowa część czaszki: owalnie sklepiona między uszami, pojemna, z dobrze zaznaczonym guzem potylicznym i wyniesionymi łukami brwiowymi. Stop: wyraźny. Twarzowa część czaszki: nos: koloru ciemnomahoniowego, ciemnoorzechowego lub czarnego, o szerokich nozdrzach. Kufa: umiarkowanie głęboka, dość tępo zakończona. Od stopu do czubka nosa długa, wargi niezbyt obwisłe. Szczęki: prawie jednakowej długości. Uzębienie: zgryz nożycowy. Oczy: ciemnoorzechowe lub ciemnobrązowe, nie powinny być zbyt duże. Uszy: średniej wielkości, delikatnej budowy, osadzone nisko i daleko ku tyłowi, zwisające wdzięczną fałdą ściśle przy policzkach.

SZYJA: Umiarkowanie długa, dobrze umięśniona, ale nie za gruba; łagodnie wygięta, bez śladu obwisłego podgardla.

TUŁÓW: Proporcjonalny do wielkości ciała. Klatka piersiowa: głęboka, z przodu raczej wąska. Żebra dobrze wysklepione, zapewniające dużo przestrzeni dla płuc. Lędźwie: muskularne, lekko wysklepione. OGON: Umiarkowanej długości, proporcjonalny do tułowia, osadzony raczej nisko, mocny u nasady i zwężający się ku końcowi. Powinien być noszony na poziomie grzbietu lub nieco poniżej.

KOŃCZYNY: Kończyny przednie: łopatki: długie i ustawione skośnie ku tyłowi, kłąb wyraźny. Łokcie: nisko osadzone, o swobodnych ruchach, nie powinny być wciśnięte ani odstające. Podramiona: proste, ścięgniste, o mocnej kości. Kończyny tylne: tył szeroki i mocny. Kończyny powinny być długie i umięśnione od biodra do stawu skokowego, zaś od stawu skokowego do stopy krótkie i mocne. Stawy kolanowe: dobrze kątowane. Stawy skokowe: ustawione prosto, nie zwrócone na zewnątrz ani do wewnątrz. Stopy: małe, bardzo zwarte. Palce mocne, dobrze wysklepione, ściśle do siebie przylegające.

RUCH: Swobodny, płynny, posuwisty; głowa noszona wysoko. Kończyny przednie o dalekim wykroku, ale prowadzone nisko. Kończyny tylne prowadzone płynnie, z dużą siłą odbicia. Niedopuszczalne krzyżowanie i przeplatanie kończyn.

SZATA: Włos na głowie, przedniej stronie kończyn i na końcach uszu krótki i delikatny. Na pozostałych częściach ciała umiarkowanej długości, przylegający i możliwie nie kędzierzawy ani falisty. Frędzle na górnej części uszu długie i jedwabiste; na tylnej stronie nóg długie i delikatne. Obfite owłosienie na brzuchu tworzy frędzle rozciągające się na przedpiersie i szyję. Stopy dobrze owłosione między palcami. Ogon ozdobiony piórem z dość długiego włosa, skracającego się stopniowo ku końcowi. Pióro i frędzle powinny być proste i przylegające. Umaszczenie: soczystokasztanowe, bez śladu czerni. Białe znaczenia na piersi, gardle i palcach, jak również mała gwiazdka na czole lub wąska strzałka na kufie lub czole nie powodują dyskwalifikacji.

WZROST: Wysokość w kłębie: psy: 58 cm - 67 cm (23 ins - 26,5 ins); suki: 55 cm- 62 cm (21,5 ins - 24,5 ins).

WADY: Wszelkie odstępstwa od powyższego standardu powinny być uznawane za wady i oceniane w zależności od stopnia odchylenia.

UWAGA: Samce muszą mieć normalnie rozwinięte dwa jądra umieszczone całkowicie w worku mosznowym.

Agata Witkowska
WORTAL PSY24.PL